O mnie

“David Hockney twierdzi, że obrazy są wszędzie: w laptopach, smartfonach, czasopismach, gazetach i książkach, a także, że jedyny sposób, w jaki możemy zdać relację z tego, co widzimy, to stworzenie kolejnego. Wszystkie obrazy są w taki czy inny sposób rodzajem wehikułu czasu. To znaczy streszczają wygląd czegoś – w tym wypadku osoby – i zachowują go. Każdy, kto obrazy tworzy, musi się natomiast zmierzyć z tą samą kwestią: jak sprowadzić trójwymiarowych ludzi, przedmioty i przestrzeń do płaskiej powierzchni. Adrian Kiszka, jak sam podkreśla w autokomentarzu, chciałby dotknąć w swoich portretach tego „co niewidoczne dla oczu, a co umyka”. Dla jego zainteresowań ma znaczenie czas, który „nawarstwia” się podczas malowania i wywołuje pytania: Co widzę najpierw? Co widzę w drugiej kolejności? Aparat fotograficzny „widzi” wszystko równocześnie – w czasie jednego otwarcia migawki – ale my nie. Próbując odnaleźć malarską odpowiedź na tak formułowane pytania, dyplomant zastosował zabieg, który sam nazywa filmowym, tworzy iluzję ruchu, zatrzymuje czas, pozwalając mu jednocześnie grać główną rolę w nieruchomym przecież obrazie. W jego cyklu portretów nie ma postimpresjonistycznych utopii piękna, dużo tu czerni, bieli i szarości, ta „subiektywna kronika czasu” Adriana Kiszki wydaje się być w domyśle matrycą próbującą określać nas wszystkich. Myślę, że autorowi udało się skupić na swojej osobistej malarskiej wypowiedzi, na swojej malarskiej problematyce, w której pod wpływem wewnętrznej dyscypliny zwycięża racjonalna organizacja płaszczyzny obrazu.

Praca Adriana Kiszki to zestaw interesujących i wnikliwych portretów, które dają do myślenia oraz stanowią przyczynek do zrozumienia sposobu, w jakim widzimy rzeczywistość.

Na dyplom artystyczny pana Adriana Kiszki składa się zestaw dziesięciu obrazów o jednakowym formacie 60 x 60 cm. oraz dwa obrazy formatu 120 x 100 cm. Wszystkie namalowane są w technice olejnej, na lnianych i bawełnianych podobraziach; kwadratowe, „rozedrgane portrety” to cykl starannie wybranych twarzy osób w różnym wieku i różnym bagażem doświadczeń; „Percepcja piękna” i „Dziecko Hestii” to kompozycje inspirowane głównie mediami społecznościowymi, reklamą i środkami masowego przekazu. Zadowalając się oszczędnym, acz wymownym kadrem, pan Adrian Kiszka umieszcza główny motyw w bliskim, pierwszym planie tak jakby był na moment „zatrzymany w kadrze”, gdzie fragmenty portretowanej twarzy stanowią opracowane ze szczególną dokładnością multiplikacje i powtórzenia wybranego detalu. Wszystko w zawężonej gamie kolorystycznej: bieli, czerni i odcieni szarości, które budują kształt twarzy tak, by nadać jej formę znaczącą, nadając jej wyraz symboliczny, wyrywając tym samym z tak zwanej rzeczywistości rodzajowej. Dyplomant świadomie i z dużym wyczuciem proporcji poszczególnych form i płaszczyzn budujących kompozycję, tworzy wizerunki, które stają się najczęściej sumą elementów składowych. Niekiedy wyjęty z całości fragment i powielony jakby dla utrwalenia go w pamięci, staje się nową jakością a nawet samodzielnie funkcjonującym znakiem.”

“„Czy teraźniejszość –,teraz’ – jest jedyną rzeczywistością czasu między ,już nie’ i ,jeszcze nie’, czy też – na odwrót – jest ona wyłącznie granicą między przeszłością i przyszłością, ,niczym’ – momentem, który powstając przemija?” Pytanie to stawia Carl Dahlhaus – wybitny przedstawiciel muzykologii niemieckiej, jednak mam nieodparte wrażenie, że również Pan Kiszka , w swoim dyplomie artystycznym sygnalizuje odbiorcy podobne pytania.
Dyplom uzupełniający Pana Adriana Kiszki to osobista podróż sentymentalna. Podróż przez kadry, fragmenty zaczerpnięte z pamięci…Nieoczywista, drgająca, niestabilna, rozłożona na fragmenty wizerunku postaci Matki, pocięta, przenikające się i nawarstwiająca… a jednocześnie tworząca spójny wizerunek-wspomnienie mamy.
Zamknięta w warstwie malarskiej postać, portret,tworzy w myśl futurystycznych zasad, wrażenie ruchu, jest zagadką, w odczytywaniu jej cząstek, zadając pytanie gdzie jest koniec, a gdzie początek?
Spotęgowanie całościowego układu malarskiego, daje nałożona na obraz projekcja. W niej to Pan Adrian pobudza do życia ducha swojej mamy. Ruchomy obraz rzucony na warstwę malarką drga, uśmiecha się i delikatnie obraca.
Ta nieoczywista kompilacja tradycyjnego środka wypowiedzi malarskiej, używanej w dawnym procesie przygotowywania kartonów pod malarstwo ścienne, tj. pod freski, połączona ze współczesną sztuką animacji, tworzy wymiar ponadczasowy dyplomu uzupełniającego Pana Kiszki, dając szansę na wieczne bytowanie zachowanego obrazu matki, nie tylko w sercu autora lecz również w sferze odbioru wizualnego obrazu.
Podsumowując- idąc za myślą Zbigniewa Robakiewicza
„Po odkryciu treści drzemiących w pamięci znajdującej się w nieświadomości i związanej z nią energii, wiedzy, niekończącej się tajemnicy, człowiek będzie mógł odkryć w życiu stronę, która jest doprawdy fascynująca, rozwijająca zarówno nasze potrzeby spełniania się w sposób materialny, jak i duchowy.

Praca stanowi indywidualny, autorski sposób wypowiedzi artystycznej, łączącej ze sobą tradycję przeszłości i współczesności.

Dyplom uzupełniający „Szept duszy” został namalowany na połączonych kartonach, o wspólnym wymiarze 2 x 2,20 m. , w technice akrylowej.
Kompozycja opiera się na wizerunkach portretowych kobiecych i utrzymana jest w gamie monochromatycznych szarości. Ujęcie mocnego światła, poprzez nałożenie czystej bieli oraz głębokiego cienia w partiach czerni tworzy fragmenty intensywnie skontrastowane.
Malarstwo o charakterze swobodnym i ekspresyjnym, posiada w sobie elementy naturalistyczne, oddające charakter i ducha przedstawionej postaci. Całość opiera się na kompozycji centralnej zamkniętej. Jedynym otwarciem jest nałożony drgający obraz wizualizacji.
Element animacji potęguje wrażenie ruchu na pracy i w sposób oczywisty “ożywia” obraz. Jest to spójny komponent pracy dyplomowej, idealnie dopasowany, zarówno do wymiarów pracy dyplomowej, jak i warstwy malarskiej.”

Bardzo cenię sobie pierwsze spotkanie z dyplomantem i jego dziełem. Ten pierwszy ogląd- pierwsze emocje i oddziaływanie obrazu są najważniejsze.

Przykuła moją uwagę druga część dyplomu czyli dziesięć czarno
białych portretów o wymiarach 60x60cm. W tej części widzę dużą wartość
artystyczną. Zatrzymane w czasie miny, spojrzenia, grymasy twarzy
znajomych osób artysty są zastygłe w czasie jakby chciały coś do nas
powiedzieć. Podeszłam z zaciekawieniem. Byłam zaintrygowana, zaczęłam
zadawać pytania o czas, przemijanie, śmierć. W nich jest zawarta
tajemnica ludzkiej duszy, która jak autor wspomina, jest jego największą
inspiracją. Uzupełnia ten cykl portretów, portret Mamy dyplomanta
zrealizowany jako dyplom uzupełniający z Malarstwa w Architekturze.
Przywołuje pamięć o niej a również czuć w tej realizacji pewną nawet
sakralną majestatyczność a kontemplacja tej realizacji jest jak
modlitwa.
Adrian Kiszka wybiera swoich modeli. Nie są oni
przypadkowi- musi coś mu zapaść w pamięć i tę pamięć o twarzy danej
osoby chce utrwalić. Może coś z relacji też pomiędzy nim a daną osobą.
Wybiera fragment dla niego najistotniejszy i go multiplikuje jakby
zwracał naszą uwagę na ten moment w twarzy – na ruch. Poprzez powielenie
tworzy się rytm, przesunięcie czyli jakby trwanie chwili, którą dzięki
takiemu zabiegowi autor chce utrwalić . Jak naciskając spust migawki –
obraz staje się fotografią naszej pamięci.

Adrian Kiszka poprzez zastosowanie oryginalnego zabiegu formalnego jakim
jest multiplikacja, zacieranie i rytmizacja fragmentów twarzy
portretowanych osób tworzy wrażenie ruchu w obrazie co jest najbardziej
odkrywczym elementem dyplomu.

„Moje dzieła są refleksją nad dwoistością człowieka…”wspomina Adrian
Kiszka w komentarzu do swoich prac dyplomowych. To samo prawie chce nam
powiedzieć malarz niemiecki Gerhard Richter. W czarno białych portretach
osób mu bliskich i czasem malowanych in memoriam rzeczywistość jest
poza zasięgiem, niepewność co jest realne a co wyobrażone zaciera się.
Technika tworzenia portretów też jest bardzo podobna. Richter stosuje
tzw. blurred technique – gdy farba jest jeszcze mokra suchym pędzlem
zaciera kontur. U wspomnianego artysty niekiedy odnosimy wrażenie jakby
poprzez to ścieranie konturu następowała destrukcja obrazu właśnie po
to, by powstał nowy jego obraz – niekonkretny, tajemniczy , uduchowiony
bo niewyraźny.
Podobne wrażenie odnoszę patrząc na portrety
Adriana. On też stosuje przetarcia, przenikania płaszczyzn w obrębie
jednej gamy szarości od bieli do czerni. Używa do tego tylko terpentyny
rozcierając jeszcze mokrą farbę olejną. Aby uzyskać jak największą
subtelność w przejściach od tonacji do tonacji. Powtórzenia oczu, ust
czy innych fragmentów twarzy są najbardziej oryginalnym zabiegiem
formalnym aby zapisać migawkowość ruchu. Adrian odwołuje się do duszy no
bo rzeczywiście tylko w ulotności chwili łapiemy ten wyraz duchowy
człowieka, tę migawkę mrugnięcia okiem, uśmiechu czy zamyślenia a nie w
pozowanym sztucznym uśmiechu.
W dyplomie uzupełniającym powiela też
twarz Matki mówiąc że zatrzymuje sekundy jej Życia. Łączy technikę
tradycyjnego rysunku na papierze z ruchomym obrazem animacji rzuconej na
statyczne obraz. W tym połączeniu tkwi siła, że może wtedy zapamiętamy.
O to właśnie chyba najbardziej chodzi Artyście. Czy obraz zostanie
zapamiętany?